1.0 Pengenalan
Secara umumnya, terdapat 3 bentuk kerajaan yang
diamalkan oleh negara-negara di seluruh dunia iaitu negara Persekutuan,
Kesatuan dan negara Gabungan. Menurut
K.C Wheare yang mana mengatakan apa yang penting bagi prinsip federalism ialah,
antara lain wujudnya dua peringkat kerajaan, iaitu kerajaan pusat dan negeri
dan tiap-tiap kerajaan “hendaklah dihadkan kepada bidang kuasa masing-masing
dan dalam pada itu yang satu hendaklah bebas daripada campur tangan yang lain”.
Takrif federalism ini sangat menitikberatkan ketiadaan campur tangan dari
mana-mana kerajaan dalam soal bidang kuasa yang dihadkan kepada dua peringkat
kerajaan dalam Persekutuan (Mohd Noor Alam, 1984).
Malaysia merupakan sebuah negara yang mengamalkan
sistem Persekutuan dan di bawah sistem ini terdapat 3 bentuk struktur kerajaan
iaitu kerajaan Pusat, kerajaan Negeri dan kerajaan Tempatan. Oleh itu, kerajaan
pusat masih mempunyai hubungan antara kerajaan bawahannya. Hubungan ini
terdapat dalam pelbagai bidang di antara kerajaan pusat dan dua peringkat
kerajaan bawahan, iaitu kerajaan negeri dan kerajaan tempatan. Skop hubungan
ini dinyatakan dengan jelas dalam Perlembagaan Persekutuan sebagai
undang-undang tertinggi negara yang menyebut bahawa Malaysia adalah sebuah
negara Persekutuan yang mengandungi 14 buah negeri, iaitu 13 negeri dan sebuah
wilayah Persekutuan.
Hubungan antara setiap peringkat kerajaan dan
negeri-negeri ini boleh dilihat melalui beberapa mekanisme yang telah
ditubuhkan. Antara mekanisme yang akan dijelaskan di dalam tugasan ini ialah
hubungan kerajaan pusat dengan kerajaan negeri melalui Majlis Raja-Raja, Majlis
Kewangan Negara dan Majlis Tanah Negara. Manakala hubungan antara kerajaan pusat
dengan kerajaan tempatan pula adalah melalui Majlis Negara Bagi Kerajaan
Tempatan.
2.0 Majlis
Raja-Raja
Majlis
Raja-Raja merupakan sebuah institusi tradisi yang diwakili oleh sembilan orang
sultan yang memegang takhta di negeri masing-masing dan empat orang Yang
Dipertua Negeri di mana mereka mewakili negeri-negeri yang tidak mempunyai
sultan. Majlis Raja-Raja bukan sahaja
sebuah institusi yang memainkan peranan dalam perlantikan Yang di-Pertuan Agong
malah menjadi sebuah institusi yang turut memainkan peranan dalam merapatkan
hubungan antara kerajaan pusat dan kerajaan negeri serta kerajaan
tempatan.
Sebagai
sebuah negara yang mengamalkan sistem Persekutuan, hubungan rapat antara
ketiga-tiga peringkat kerajaan sangatlah penting bagi mencapai kata putus dalam
mencorakkan kemajuan negara. Oleh itu, Majlis Raja-Raja berperanan dalam
mewujudkan hubungan yang baik antara kerajaan pusat dan kerajaan negeri untuk
memudahkan tadbir urus antara kedua-dua peringkat kerajaan. Pertelingkahan
antara kerajaan negeri dan kerajaan pusat secara tidak langsung, akan
mengundang kesan yang buruk kerana kedua-dua kerajaan saling berkait antara
satu sama lain dalam pentadbiran negara.
Bagi
mewujudkan satu hubungan yang rapat antara kedua-dua kerajaan, Majlis Raja-Raja
bertindak untuk menyelesaikan sebarang pertikaian yang berlaku yang melibatkan
kerajaan pusat dan kerajaan negeri.
Peruntukkan yang diberikan kepada Majlis Raja-Raja untuk mengadili
sebarang pertikaian antara kerajaan pusat dan kerajaan negeri adalah untuk
mencapai persetujuan yang adil dan saksama antara kedua-dua pihak. Keputusan yang seimbang sangat penting bagi
mengelakkan diskriminasi terhadap satu-satu pihak. Majlis Raja-Raja merupakan institusi yang
berkesan sebagai pendamai antara kerajaan pusat dan negeri kerana keanggotaan
ahli Majlis Raja-Raja terdiri daripada sultan-sultan negeri masing-masing. Oleh hal demikian, keputusan yang diambil
adalah adil kepada kedua-dua pihak memandangkan semua sultan dan Yang Dipertua
Negeri terlibat dalam menentukan keputusan yang dibuat.
Seterusnya Majlis Raja-Raja turut
memainkan peranan dalam menimbang soal agama Islam dan adat istiadat dalam
negara yang melibatkan perkara tersebut di bawah bidang kuasa kerajaan
negeri. Bagi menyelaraskan
perkara-perkara yang berkaitan dengan agama Islam di seluruh negara, kerajaan Persekutuan
perlu untuk menjalankan kuasa tersebut dengan bantuan kerajaan negeri bagi
melaksanakannya dengan berkesan.
Memandangkan Yang di-Pertuan Agong adalah ketua agama Islam dan juga
ketua negara, kerajaan negeri dan kerajaan pusat perlu menurut perintah baginda
dalam melaksanakan pentadbiran yang berkaitan dengan agama Islam.
Tambahan lagi apabila Majlis Raja-Raja boleh
dengan menurut Perkara 38(6)(C) Perlembagaan Persekutuan iaitu mempersetujui
atau tidak mempersetujui supaya apa-apa perbuatan, amalan atau upacara agama
meliputi seluruh persekutuan. Kaedah
inilah yang diguna pakai dalam menyelaras dan menyeragamkan perundangan Islam
dan pengeluaran fatwa di Malaysia. Oleh
itu, apa-apa penyeragaman yang dibuat oleh Majlis Raja-Raja perlulah
dilaksanakan pada setiap kerajaan iaitu kerajaan pusat dan kerajaan negeri
serta kerajaan tempatan. Hal ini secara
tidak langsung dapat mewujudkan hubungan di antara kerajaan pusat dan kerajaan
negeri. Persefahaman yang diwujudkan oleh kedua-dua peringkat kerajaan ini
dapat menyelesaikan isu-isu yang berkaitan dengan agama Islam di seluruh
negara. Bahagian ini tidak menyebut
dengan jelas hubungan setiap kerajaan dengan kerajaan tempatan berkaitan dengan
hal ehwal agama kerana kerajaan tempat adalah di bawah bidang kuasa kerajaan
negeri.
Selain itu, Majlis Raja-Raja juga
memainkan peranan dalam menghubungkan kerajaan pusat dan negeri melalui
perubahan sempadan negeri. Perkara yang
melibatkan perubahan persempadanan negeri melibatkan kedua-dua peringkat
kerajaan. Oleh itu, Majlis Raja-Raja
merupakan institusi yang memberikan perkenan kepada proses perubahan
persempadanan negeri supaya keputusan yang dibuat oleh pihak kerajaan adil dan
dapat mengelakkan daripada berlakunya pertelingkahan. Pengambilan sesuatu wilayah melibatkan banyak
isu daripada teoretikal kepada yang bersifat praktikal.
Hal
ini demikian kerana, pengambilan sesuatu wilayah menyebabkan sesuatu negeri itu
telah kehilangan sumber pendapatan mereka dan kedaulatan negeri tersebut juga
semakin mengecil. Sebagai contoh, pengambilan Putrajaya oleh Kerajaan
Persekutuan daripada negeri Selangor telah menyebabkan negeri tersebut
kehilangan sebahagian kedaulatan wilayahnya serta hasil bumi yang ada pada
kawasan tersebut. Pengambilan Putrajaya
daripada negeri Selangor yang berlaku pada tahun 1995 sedikit sebanyak telah
memberikan kesan terhadap sumber kepada kerajaan negeri Selangor. Pengambilan sesuatu wilayah daripada sesebuah
negeri oleh kerajaan pusat perlulah mendapat persetujuan daripada Majlis
Raja-Raja agar tidak berlaku pertelingkahan di antara kerajaan negeri dan
kerajaan pusat. Oleh itu, peranan Majlis
Raja-Raja dalam menghubungkan kerajaan pusat dan kerajaan negeri ke arah suatu
pertalian yang positif sangat penting bagi mewujudkan
suasana yang selesa di dalam pentadbiran negara Malaysia.
3.0
Majlis Kewangan Negara
Perkara
108 memperuntukan bahawa hendaklah ditubuhkan sebuah Majlis Kewangan Negara
untuk membolehkan perkara-perkara penting mengenai kewangan pusat dan kewangan
negeri diselaraskan. Majlis ini terdiri
daripada Perdana Menteri, seorang menteri lain yang ditetapkan oleh Perdana
Menteri (Menteri Kewangan telah ditetapkan) dan seorang wakil dari tiap-tiap
sebuah negeri yang dilantik oleh Raja atau Yang Dipertua Negeri. Seterusnya, majlis ini dipanggil bermesyuarat
oleh Perdana Menteri seberapa kali yang difikirkannya perlu dan juga pada
bila-bila masa yang diminta oleh wakil-wakil dari tiga buah negeri ataupun
lebih. Sekurang-kurangnya satu mesyuarat
hendaklah diadakan bagi tiap-tiap tempoh dua belas bulan.
Dalam
sesuatu mesyuarat, Perdana Menteri boleh diwakili oleh seorang menteri lain,
dan mesyuarat itu dipengerusikan oleh Perdana Menteri atau menteri yang
mewakilinya. Biasanya, Perdana Menteri
menamakan Timbalan Perdana Menteri sebagai wakilnya dan dia menjadi pengerusi. Sehari
sebelum mesyuarat dilangsungkan, pihak Perbendaharaan Persekutuan akan
mengadakan perjumpaan dengan para Pegawai Kewangan Negeri bagi menyediakan
agenda dan bagi mendapatkan persetujuan sementara supaya agenda dan persetujuan
itu boleh dikemukakan dalam mesyuarat majlis pada hari esoknya.
Adalah
menjadi kewajipan Kerajaan Persekutuan untuk berunding dengan Majlis Kewangan
Negara berkenaan dengan pemberian yang akan diberi oleh Persekutuan kepada
negeri, negeri; menyerah hak semua bahagian hasil atau apa-apa bahagian hasil
mengenai mana-mana cukai atau bayaran persekutuan kepada negeri; pinjaman
tahunan yang dikehendaki oleh Persekutuan dan negeri-negeri dan bagaimana pihak
Persekutuan dan pihak-pihak negeri menjalankan kuasanya bagi meminjam wang;
memberi pinjaman kepada mana-mana negeri; membuat rancangan pembangunan
mengikut perkara 92; prosedur kewangan dan prosedur akaun, serta audit dan
akaun bagi Persekutuan, negeri dan pihak berkuasa awam.
Selain
itu, apa-apa cadangan bagi mengemukakan suatu rang undang-undang untuk mengubah
pemberian mengikut kepala, untuk memberi negeri-negeri yang mengeluarkan galian
sebahagian daripada duit eskport ke atas galian-galian itu; dan apa-apa perkara
lain yang diperuntukan oleh Perlembagaan Persekutuan atau undang-undang
Persekutuan supaya diadakan rundingan mengenainya dengan Majlis Kewangan
Negara. Kerajaan Persekutuan boleh
berunding dengan Majlis Kewangan Negara mengenai apa-apa perkara lain, sama ada
ia melibatkan soal kewangan atau tidak.
Kerajaan Negeri boleh berunding dengan majlis ini mengenai apa-apa
perkara yang menyentuh kedudukan kewangan negeri itu.
3.1 Hal Ehwal Kewangan
Pembahagian
kuasa kewangan antara Kerajaan Persekutuan dan Kerajaan Negeri serta Kerajaan
Tempatan adalah merupakan aspek penting dalam sistem pentadbiran negara
persekutuan, yang perlu dipatuhi kerana selain daripada kuasa perundangan,
kuasa inilah yang menentukan kekuatan sesuatu kerajaan di dalam negara
persekutuan.
i.
Kuasa Percukaian
Sumber-sumber
asli mendatangkan hasil yang dapat membiayai segala urusan pentadbiran dan
perkhidmatan kerajaan. Hasil ini
diperolehi terutamanya sekali melalui kuasa percukaian. Oleh itu, di Malaysia kuasa percukaian ke
atas sumber-sumber asli dibahagikan di antara kerajaan Persekutuan dan kerajaan
Negeri mengikut susunan pembahagian yang termaktub di dalam Jadual 10, dan
Perkara IID (1). Mengikut jadual ini, di antara sumber-sumber hasil yang
diserahkan kepada kerajaan-kerajaan Negeri ialah, hasil daripada kedai-kedai
todi, cukai-cukai tanah, lombong dan hutan, cukai hiburan, zakat, fitrah dan
baitulmal, dan bayaran sewa tanah-tanah negeri.
Kecuali hasil daripada hutan yang lain tidak begitu penting dari segi sumbangan
kewangan.
ii.
Bantuan Kewangan
Bagi
negeri-negeri di Semenanjung, Perkara 109 dan Bahagian Pertama dan Bahagian
Kedua dalam Jadual 10 menentukan jenis bantuan kewangan kerajaan Persekutuan
dan keadaan-keadaan yang membolehkannya mendapatkan bantuan. Dua jenis bantuan yang
dipertanggungjawabkan ke atas kerajaan Persekutuan, iaitu bantuan capitation
dan bantuan jalan. Kedua jenis
bantuan ini wajib diberi kepada kerajaan negeri pada tiap-tiap tahun mengikut
kiraan yang ditetapkan. Selain daripada
bantuan wajib ini, dua jenis bantuan mengikut budi bicara kerajaan Persekutuan
boleh diberi kepada sesuatu kerajaan Negeri.
Bantuan budi biacara ini ialah bantuan bagi maksud khas iaitu dari segi
bantuan pembangunan, bantuan-bantuan menambah hasil negeri dan bantuan bagi
mengadapi sesuatu kemungkinan.
iii.
Kuasa Pinjaman
Kerajaan
Persekutuan dan kerajaan Negeri hanya boleh meminjam jika pinjaman tersebut
diluluskan oleh undang-undang. Kerajaan
tempatan juga boleh membuat pinjaman daripada kerajaan negeri dan kerajaan
pusat seperti yang diperuntukan di bawah Seksyen 47 Akta Kerajaan Tempatan
1976. Kuasa pinjaman bagi kerajaan
Negeri, tidak seperti kuasa pinjaman kerajaan Persekutuan, tertakluk kepada
beberapa syarat sekatan. Undang-undang
yang membenarkan kerajaan Negeri membuat pinjaman diwajibkan mengenakan dua
syarat pilihan kepada kuasa.
Undang-undang tersebut, hendaklah membenarkan
kerajaan Negeri menerima pinjaman hanya daripada kerajaan Persekutuan atau
daripada mana-mana sumber kewangan yang diluluskan oleh kerjaan Persekutuan. Di
samping itu juga, kerajaan Negeri tidak boleh membuat apa-apa pinjaman, kecuali
dari kerajaan Persekutuan atau bank yang diluluskan oleh kerajaan Persekutuan.
Tempoh pinjaman yang dibenarkan daripada sebuah bank yang diluluskan oleh
kerajaan Persekutuan ialah tidak melebihi 5 tahun.
Dengan
cara tidak lansung, tanpa menghiraukan maksud yang mendorongkan peruntukan
syarat seperti ini, kuasa pinjaman negeri tertakluk kepada budi bicara kerajaan
Persekutuan. Bagi negeri-negeri Sabah
dan Sarawak, sekatan dalam Fasal (2) dikenakan tetapi tidak secara menyeluruh.
Kedua negeri ini boleh meminjam dari sumber-sumber dalam negeri tanpa
persetujuan Persekutuan.
Seterusnya,
bagi kerajaan tempatan walaupun dikatakan kerajaan tempatan mempunyai status
autonomi kewangan tetapi tidak bermaksud bahawa ia mesti berdikari dari segi
kewangannya. Di dalam Akta Kerajaan
Tempatan 1976 telah memperuntukan bahawa hasil kerajaan tempatan adalah
daripada hasil cukai harta (taksiran atau kadaran), bayaran sewa, lesen dan
lain-lainnya yang termaktub dalam Perlembagan Persekutuan. Namun begitu, jika dilihat dalam konteks
hubungan antara ketiga-tiga peringkat kerajaan dalam Negara Persekutuan ini,
kerajaan negeri dan kerajaan pusat mestilah memainkan peranannya terhadap
kerajaan tempatan.
Kerajaan
pusat dan kerajaan negeri mestilah memberi bantuan kewangan kepada kerajaan
tempatan disebabkan peruntukan hasil bagi kedua-dua peringkat kerajaan ini
adalah lebih banyak berbanding dengan kerajaan tempatan. Bantuan kewangan yang diberikan adalah dalam
bentuk geran. Pemberian geran ini
merupakan satu saluran kawalan yang diperuntukan ke atas kerajaan tempatan oleh
kerajaan pusat dan kerajaan negeri.
Terdapat lima jenis geran yang dimaksudkan iaitu tiga daripada kerajaan
persekutuan dan dua lagi daripada kerajaan negeri. Geran daripada kerajaan pusat adalah geran
pelancaran, geran penyelenggaraan dan geran jalan. Manakala dua lagi daripada kerajaan negeri
adalah geran imbangan dan geran pembangunan.
Pemberian jenis bantuan ini mampu membantu kerajaan tempatan untuk
menggerakkan lagi pentadbiran dengan lebih maju.
4.0 Majlis Tanah Negara
Di
dalam perlembagaan jelas menyatakan di dalam perkara 91 di mana kerajaan telah
menubuhkan suatu Majlis Tanah Negara. Majlis ini bertujuan merancang suatu
dasar negara untuk memajukan dan mengawal penggunaan tanah di seluruh
Persekutuan bagi perlombongan, pertanian, perhutanan atau apa-apa maksud lain,
dan untuk mentadbir mana-mana undang-undang yang berhubungan dengannya. Ia terdiri daripada seorang wakil dari
tiap-tiap negeri yang dilantik oleh Raja atau Yang Dipertua Negeri, dan
wakil-wakil yang dilantik oleh Kerajaan Persekutuan di mana bilangannya tidak
melebihi daripada sepuluh orang.
Satu mesyuarat hendaklah diadakan pada
tiap-tiap tahun di mana pengerusi perlu memanggil majlis tersebut untuk
bermesyuarat seberapa kerap yang perlu. Pihak berkuasa yang melantik pengerusi
atau wakil boleh melantik seseorang yang lain untuk mengambil tempat mereka di
dalam mesyuarat tersebut sekiranya pengerusi atau wakil negeri mahupun wakil Persekutuan
tidak hadir di dalam mesyuarat tersebut.
Peranan majlis ini adalah membentuk dari semasa ke semasa dan melalui
rundingan dengan Kerajaan Persekutuan, kerajaan-kerajaan negeri dan Majlis
Kewangan Negara mengenai sesuatu dasar negara bagi memaju dan mengawal
penggunaan tanah di seluruh persekutuan.
Kerajaan
persekutuan dan kerajaan-kerajaan negeri hendaklah mengikut dasar yang telah
dibentuk dan digubal itu. Mana-mana ahli
dalam majlis itu boleh memohon pengisytiharan mahkamah atau menggunakan tekanan
politik sekiranya mereka tidak dapat mengikuti dasar yang telah dibentuk. Bagi Kerajaan Persekutuan mahupun
kerajaan-kerajaan yang lain, mereka boleh berunding dengan majlis itu mengenai
apa-apa perkara lain berhubung dengan penggunaan tanah atau mengenai apa-apa
undang-undang yang dicadangkan mengenai tanah atau mengenai pentadbiran
mana-mana undang-undang itu. Majlis tersebut diwajibkan untuk menasihatkan
kerajaan yang berkenaan mengenai perkara-perkara seperti itu.
Bagi
negeri Sabah dan Sarawak pula, mereka mempunyai wakilnya yang tertentu di dalam
majlis tersebut tetapi tidak seorang pun dalam kalangan mereka diwajibkan
mengikut dasar yang dibentuk oleh Majlis Tanah Negara dan wakil-wakilnya juga
tidak terlibat dalam sebarang pengundian.
Parlimen boleh memperuntukkan sebaliknya dengan persetujuan Yang
Dipertua Negeri yang berkenaan dan jika parlimen memperuntukkan sedemikan,
setiap orang wakil dari Sabah dan Sarawak yang berhak mengundi hendaklah
ditambahkan seorang wakil kepada bilangan wakil persekutuan yang maksimum itu.
4.1 Tanah Menurut
Perlembagaan Persekutuan Malaysia
Di
dalam Perlembagaan Persekutuan menyatakan, menurut seksyen 40 Kanun Tanah
Negara 1965, semua tanah yang terdapat di dalam negara ini yang tidak diberi
milik adalah kepunyaan sepenuhnya Pihak Berkuasa Negeri iaitu Raja dan Yang
Dipertua Negeri bagi setiap negeri di Malaysia. Perlembagaan juga
memperuntukkan bahawa tanah berada di bawah bidang kuasa kerajaan negeri dan
kerajaan negeri mempunyai kuasa eksekutif dan kuasa perundangan terhadap tanah.
Undang-undang
mengenai tanah telah diberi kuasa kepada Parlimen untuk tujuan penyeragaman
undang-undang. Pihak Kerajaan
Persekutuan mempunyai kuasa eksekutif untuk menguatkuasakan undang-undang tersebut
tanpa memerlukan persetujuan daripada pihak kerajaan negeri. Di bawah Akta
Pengambilan Tanah 1960 dengan syarat pengambilan tersebut adalah untuk tujuan
awam dan dan tertakluk kepada syarat untuk memastikan pembayaran pampasan
dibuat secara adil dan munasabah (Nor Asiah Mohamad, 2013).
Oleh
yang demikian, terdapat peruntukan-peruntukan yang rapi dan teliti dalam
perlembagaan persekutuan bagi membolehkan Kerajaan Persekutuan mendapatkan
tanah untuk kegunaanya dan pemilihan mana-mana tanah rizab kepada Kerajaan
Persekutuan hanya boleh diberikan untuk tujuan umum semata-mata dan tertakluk
pada dan tertakluk pada bayaran premium serta cukai tanah.
4.2 Pengambilan Tanah bagi
Maksud Persekutuan
Jika
Kerajaan Persekutuan ingin memiliki tanah di dalam sesebuah negeri berkenaan
untuk selama-lamanya. Kerajaan negeri hendaklah berbuat demikian dengan tidak
mengenakan apa-apa sekatan tentang kegunaan tanah itu. Setiap pemilikan tanah
Kerajaan Persekutuan yang diberikan oleh Kerajaan Negeri haruslah negeri tersebut
berhak terhadap hasil cukai , caj dan sumber pendapatan yang dipungut atau
dihasilkan di dalam negeri sebagaimana ditetapkan di bawah Perkara III Jadual
Kesepuluh yang telah diperuntukan di dalam Perlembagaan Persekutuan.bayaran
premium dan cukai tanah yang telah pun dimiliki oleh Kerajaan Persekutuan
dibayar mengikuti kadar nilai semasa termasuklah cukai dan royalti daripada
hasil balak dan perlombongan. Selain itu, bayaran cukai tahunan juga dikenakan
kepada tanah tersebut besera apa-apa kepentingan terhadapnya.
Nilai
cukai yang dikenakan adalah berdasarkan kepada jenis guna tanah berdasarkan
nilai semasa. Kenaikan nilai tanah tidak akan diambil kira sekiranya nilai
tanah tersebut disebabkan oleh pembangunan semasa dirizabkan. Sekiranya dalam
memenuhi tuntutan Kerajaan Persekutuan yang menghendaki tanah untuk tujuan awam
di mana-mana negeri menyebabkan Kerajaan Negeri terpaksa menggantikan tanah
tersebut dengan tanah yang lebi tinggi nilainya, maka Kerajaan Persekutuan
dikehendaki membayar perbezaan harga yang terpaksa ditanggung Kerajaan Negeri
bagi menggantikan tanah yang telah diberikan.
Mana-mana
tanah yang telah dicadangkan bagi maksud negeri dan jika tanah lain diambil
oleh negeri sebagai ganti tanah yang awal dan harga tanah yang diambil lebih daripada
jumlah yang dibayar oleh kerajaan persekutuan selain daripada bayaran cukai
untuk kepentingan yang diberikan kepada persekutuan. Pihak persekutuan
hendaklah membayar kepada negeri sejumlah wang yang berpatutan tentang
kelebihan itu jika kerajaan persekutuan ingin mengambil tanah tersebut.
Peruntukan-peruntukan
mengenai pengambilan tanah yang telah dinyatakan di dalam perlembagaan
persekutuan di dalam perkara 83 tidak menghalang perizaban tanah di sesebuah
negeri bagi maksud persekutuan mengikut apa-apa syarat sebagaimana yang telah
dipersetujui oleh antara Kerajaan Persekutuan dengan Kerajaan Negeri. Sistem pemegangan tanah di Melaka, Pulau
Pinang, Sabah dan Sarawak adalah berlainan dari sistem pemegangan tanah yang
didapati di negeri-negeri yang lain. Seksyen 88 telah memperuntukan bahawa
perkara Parlimen membolehkan undang-undang menyesuaikan perkara 83 hingga 87 di
dalam perlembagaan persekutuan supaya perkara-perkara itu terpakai di
negeri-negeri tersebut sebagaimana ia
dipakai oleh negeri-negeri yang lain. Ini adalah disebabkan negeri-negeri yang
telah dinyatakan tidak mempunyai raja.
Bagi
tanah rizab orang Melayu pula iaitu mana-mana tanah yang telah menjadi rizab
sebelum hari merdeka mengikut undang-undang yang ada pada masa itu, boleh terus
dijadikan sebagai tanah rizab orang Melayu. Mana-mana tanah yang bukan rizab
orang Melayu mengikut undang-undang yang ada dan yang belum dimajukan atau
dicucuk tanam, boleh diisytiharkan sebagai tanah rizab orang Melayu mengikut
undang-undang itu.
Jika
tanah yang diduduki oleh seseorang yang bukan Melayu yang mempunyai apa-apa hak
dan kepentingan terhadap tanah tersebut, tanah itu tidak boleh diisytiharkan
sebagai tanah rizab orang Melayu. Kerajaan mana-mana negeri boleh dengan
mengikut undang-undang, mengambil tanah untuk menempatkan orang-orang Melayu
atau kaum lain untuk menduduki tanah tersebut.
Negeri Sabah dan Sarawak, perkara 165A (5) memperuntukan bahawa di Sabah
dan Sarawak mengikut perlembagaan bagi mana-mana undang-undang negeri untuk
membuat peruntukan bagi merizabkan tanah kepada bumiputera di negeri itu atau
untuk memberi mereka layanan istimewa mengenai pemberian hak milik tanah oleh
pihak negeri.
4.3 Rancangan Pembangunan
Negara
Selepas
diterima suatu syor daripada jawatankuasa Majlis Kewangan Negara, Majlis Tanah
Negara dan mana-mana Kerajaan negeri dan Yang di-Pertuan Agong pula telah
berpuas hati bahawa memberikan faedah kepada negara mengenai rancangan
pembangunan dijalankan di mana-mana kawasan negeri, maka Yang di-Pertuan Agong
boleh mengisytiharkan kawasan itu sebagai kawasan pembangunan iaitu selepas
menyiarkan rancangan itu. Manakala di Sabah dan Sarawak pula tiada kawasan yang
boleh diisytiharkan sebagai kawasan pembangunan tanoa mendapat persetujuan
daripa Yang Dipertua Negeri.
Sesuatu
rancangan yang hendak dijalankan itu ditakrif sebagai suatu rancangan untuk
membangun, memaju atau memelihara sumber-sumber alam dalam sesuatu kawasan
pembangunan, mengeksploitasikan sumber-sumber demikian atau menambahkan peluang
pekerjaan di kawasan itu. Segala
pendapatan yang diterima oleh Persekutuan daripada sesuatu rancangan yang
dijalankan hendaklah digunakan untuk mengadakan peruntukan modal dan membayar
belanja-belanja kerja rancangan pembangunan itu, membayar balik kepada
Persekutuan apa-apa perbelanjaan yang dilakukan oleh Persekutuan bagi menjalan
rancangan itu dan bakinya adalah untuk dibayar kepada negeri-negeri di mana
kawasan itu terletak.
5.0 Majlis
Negara Bagi Kerajaan Tempatan
Hubungan
antara kerajaan persekutuan dan kerajaan negeri serta kerajaan tempatan juga
dapat dilihat dalam mekanisme penubuhan Majlis Negara Bagi Kerajaan
Tempatan. Majlis ini ditubuhkan supaya
memudahkan kerajaan pusat dan kerajaan negeri untuk menyelaras apa-apa aktiviti
mahupun peruntukan kewangan kepada kerajaan tempatan. Majlis ini diketuai oleh Menteri Perumahan
dan Kerajaan Tempatan dan keahliannya dianggotai oleh wakil-wakil daripada
kerajaan persekutan yang tidak melebihi 10 orang. Di dalam buku Local Government in Peninsular Malaysia penulisnya menyatakan
bahawa kerajaan tempatan merujuk kepada kerajaan di kawasan bandar, luar bandar
atau gabungan daerah-daerah dalam sesuatu kawasan yang diletakkan di bawah
bidang kuasa kerajaan negeri.
Kerajaan
tempatan merupakan kerajaan yang berada di peringkat paling bawah yang
mempunyai autonomi yang sedikit jika dibandingkan dengan kerajaan persekutuan
dan kerajaan negeri. Ia berfungsi untuk
memberikan perkhidmatan perbandaran kepada kawasan-kawasan yang telah ditetapkan
di bawah pentadbirannya. Oleh itu, badan
yang mengendalikan setiap perkhidmatan di bawah kerajaan tempatan ini dikenali
sebagai pengusaha tempatan. Majlis
negara yang telah ditubuhkan berfungsi sebagai pengantara antara kerajaan
tempatan dengan dua lagi peringkat kerajaan yang berada di atasnya. Majlis ini adalah sebuah badan yang merangka
dasar kebangsaan untuk memaju, membangun, dan mengawal kerajaan tempatan di
seluruh Malaysia. Oleh itu kerajaan
Persekutuan dan negeri-negeri wajib mengikuti dasar yang dibuat oleh majlis
ini. Tetapi, Sabah dan Serawak tidak
perlu mengikuti dasar yang dibuat oleh majlis ini melainkan jika Parlimen
menggubal undang-undang tersebut dengan menyatakan yang sebaliknya. Dengan itu, Sabah dan serawak perlu mengikuti
dasar yang telah digubal itu sekiranya Yang di-Pertua Negeri bagi negeri
tersebut juga bersetuju padanya (Mohamed Sufian Hashim,1984).
Seterusnya,
setiap peruntukan antara setiap kerajaan ini telah termaktub di dalam
Perlembagaan Persekutuan. Antaranya ialah
kerajaan persekutuan telah diperuntukan kuasa untuk menggubal
undang-undang atau dasar kerajaan tempatan bagi mewujudkan keseragaman untuk
semua peringkat di seluruh Malaysia.
Melalui peruntukan ini, jelaslah bahawa kerajaan tempatan perlu mengikuti
apa juga dasar yang digubal oleh kerajaan persekutuan dan kerajaan negeri. Menerusi Majlis ini juga kerajaan persekutuan
atau mana-mana kerajaan negeri wajib untuk berunding dengan kerajaan tempatan
terlebih dahulu berkenaan apa sahaja undang-undang yang dicadangkan kepada
kerajaan tempatan walaupun kerajaan tempatan tidak berkuasa untuk menidakkan
keputusan tersebut.
Di
dalam Bahagian VI Perkara 95A Perlembagaan Persekutuan telah menjelaskan Majlis
Negara bagi Kerajaan Tempatan hendaklah dipanggil bermesyuarat oleh pengerusi
seberapa kerap yang difikirkannya tetapi sekurang-kurang perlu diadakan satu
mesyuarat setahun. Jika pengerusi atau
seseorang wakil seseuatu negeri atau wakil kerajaan persekutuan tidak dapat
hadir dalam seseuatu mesyuarat, maka pihak berkuasa yang melantiknya boleh melantik
orang lain untuk menggantikan tempatnya dalam mesyuarat itu. Dalam hal ini, adalah penting untuk setiap wakil untuk
memberikan sepenuhnya kerjasama dan komitmen dalam setiap mesyuarat yang
diadakan supaya perbincangan mahupun rundingan yang dijalankan mendapat
keputusan yang dapat memenuhi kehendak semua pihak dan kata sepakat bersama
setiap ahli Majlis.
Penubuhan Majlis ini dilihat sangat
penting untuk penyelarasan kuasa di setiap peringkat kerajaan. Tujuan penyelarasan ini adalah untuk menjimatkan
masa atau penggunaan sumber negara. Ia
juga dapat mengelakkan daripada berlakunya percanggahan dalam sistem
pentadbiran negara disamping mampu menjalinkan hubungan yang baik di antara
kerajaan pusat, kerajaan negeri dan kerajaan tempatan.
6.0 Rumusan
Setiap mekanisme yang telah diterangkan telah
menghuraikan dengan jelas hubungkait hubungan di setiap peringkat kerajaan
dalam sistem Persekutuan di Malaysia.
Perlembagaan Persekutuan menjadi medium utama dalam menjelaskan
peruntukan pembahagian kuasa dan kedudukan setiap peringkat kerajaan di
Malaysia. Pembahagian ini adalah
bertujuan melicinkan perjalanan sistem persekutuan dan pentadbiran supaya dapat
mengelakkan sebarang pertindihan atau
campur tangan dalam kuasa kerajaan setiap peringkat.
Majlis-majlis yang telah ditubuhkan sebagai mekanisme
pembahagian kuasa tersebut adalah meliputi kesemua komponen dalam pentadbiran
negara. Contohnya, Majlis Tanah Negara
telah menghuraikan perincian kuasa antara kerajaan pusat dengan kerajaan
negeri. Penafian daripada undang-undang
yang dinyatakan boleh menyebabkan peringkat kerajaan itu didakwa di mahkamah
berkaitan perkara tersebut. Oleh itu,
amatlah penting setiap majlis yang telah ditubuhkan supaya peringkat kerajaan
ini dapat menjalankan peranan mereka dengan sistematik.
